Στη νότια Κρήτη η ζέστη και η έντονη υγρασία στο τέλος του καλοκαιριού είναι ιδανικές συνθήκες για κολύμπι ή ηλιοθεραπεία
στην παραλία, αλλά για κάποιον που μαγειρεύει υπαίθρια, κάτω απ' τον καυτό ήλιο, η ατμόσφαιρα που δημιουργούν είναι ανυπόφορη.
Από τις 7 το πρωί η Τζέρολιν έχει ξεκινήσει να ανάβει τη φωτιά, να ζεσταίνει τους τρίποδες (τα μινωικά αγγεία που χρησιμοποιούνταν για μαγείρεμα), τοποθετώντας αναμμένα κάρβουνα γύρω από τα «πόδια» τους, να κόβει τα υλικά (κρέας, κρεμμύδια, πράσα, αρωματικά φυτά) και να τα βάζει μέσα στα σκεύη σταδιακά, για να βράσουν. Να «σιγομαγειρευτούν» όπως λέει.
Ετοιμάζει σχολαστικά και μεθοδικά ένα γεύμα που θυμίζει αρχαίο συμπόσιο με τον τρόπο ακριβώς που θα γινόταν τα αρχαία χρόνια, κι αυτό που κάνει είναι μοναδικό: δημιουργεί εκ νέου μαγειρικά σκεύη τα οποία είναι απολύτως όμοια με τα αρχαία που έχουν βρεθεί σε ανασκαφές στο νησί και τα χρησιμοποιεί για να ετοιμάσει πιάτα που βασίζονται στη μινωική διατροφή. Η Τζέρολιν Ελίζαμπεθ Μόρισον, εικαστικός και αρχαιολόγος με μάστερ στην Ανθρωπολογία και PhD στην Αρχαία Ιστορία και στην Αρχαιολογία, μένει μόνιμα στην Κρήτη από επιλογή. Αυτή είναι η ιστορία της.
Ο ερχομός στην Κρήτη
Τον Σεπτέμβριο του 1997 ήρθα στην Κρήτη, στα Χανιά, για να επισκεφτώ μια καλή μου φίλη, την Τζένιφερ Μούντι, η οποία στην πορεία έγινε μέντορας και συνεργάτης μου στην Αρχαιολογία. Ήμουν 20 χρονών και με ενδιέφερε να καταγράψω διαφορετικών τύπων κατασκευαστικές τεχνικές. Σπούδαζα στο Penland School of Crafts στη Βόρεια Καρολίνα και τον χειμώνα έκανα ταξίδια στο Μεξικό.
Εκείνη την εποχή στην πολιτεία Τσιάπας γινόταν επανάσταση και η κατάσταση όλο και πιο επικίνδυνη όσο κλιμακωνόταν ο πόλεμος, έτσι αποφάσισα να μην επιστρέψω στο Μεξικό αλλά να επισκεφτώ τη φίλη μου την Τζένιφερ στην Κρήτη.
Δεν ήξερα πολλά για το νησί. Από τη στιγμή που κατέβηκα από το πλοίο με εντυπωσίασε – ακόμα με εντυπωσιάζει. Δεν έχει σταματήσει να με εκπλήσσει. Πέρασα έναν μήνα με την Τζένιφερ μαθαίνοντας για τους αρχαιολογικούς χώρους του νησιού. Ο τρόπος που μου σύστησε την Κρήτη και έμαθα να τη βλέπω είναι ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα που έχω λάβει ποτέ. Ζω στο νησί και το μελετάω εδώ και 20 χρόνια.
